Wyznania to dzieło, w którym wielki myśliciel chrześcijański i biskup Hippony nie tylko wyznaje swą wiarę i rozważa drogi do niej prowadzące, lecz także dokonuje rozliczenia z całym swym życiem, w tym z jego okresem niewiary i grzechu. W niniejszym fragmencie słabość młodego Augustyna do miłości zmysłowej stanowi punkt wyjścia do niezwykle wnikliwej analizy konfliktu wewnętrznego, który przeżywał on krótko przed nawróceniem się na chrześcijaństwo.
Wypada wspomnieć, że w owym czasie miał on już syna z nieznaną nam z imienia dziewczyną. Pod naciskiem swojej matki Augustyn odesłał tę dziewczynę do Afryki, a syn, który z nim pozostał, w niedługim czasie zmarł. Niniejszy tekst jest świadectwem duchowych rozterek i poszukiwań Augustyna. Ujawnia także jego – zbliżoną do Platońskiej – koncepcję człowieka i miłości.
Św. Augustyn, Wyznania, ks. 8, 1, 5, 9–11, przeł. Z. Kubiak, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax 1992, s. 213, 222–224, 233–235, 239–240.
Czyta prof. Witold Kopeć
Ilustracja: danielkirsch; pixabay.com; (licencja)
Skomentuj