„Kryzys” to słowo, które w ostatnich latach niezwykle często pojawia się w dyskursie publicznym — do tego stopnia, że określenie to stało się czymś już być może banalnym; czymś, na co nie zwracamy szczególnej uwagi, czytając lub oglądając wiadomości; czymś, do czego w znacznej mierze zdążyliśmy się już przyzwyczaić.
W ostatnich latach mieliśmy do czynienia z co najmniej kilkoma kryzysami o wymiarze globalnym, jak kryzys finansowy 2007–2008, kryzys związany z pandemią, czy też kryzys w stosunkach międzynarodowych, którego momentem szczególnym stała się wojna na Ukrainie.
Były i są to jednak kryzysy (finansowe, ekonomiczne czy polityczne), które trudno określić jako istotne z filozoficznego punktu widzenia. W perspektywie filozoficznej można tutaj, co najwyżej, stwierdzić (odnosząc się do nich w możliwie najbardziej ogólny sposób), że zagrażają one życiu i dobrostanowi człowieka, być może nawet całej ludzkości — i niewiele więcej.
Można jednak wspomnieć także o kryzysach innego rodzaju, takich na przykład jak kryzys wartości, kryzys kultury, kryzys dotyczący postaw i wzorców moralnych, kryzysy związane z tożsamością (ludzi czy też, niekiedy, całych wspólnot), czy też kryzys tradycyjnie pojmowanych więzi społecznych.
Słowo „kryzys”, naszym zdaniem, to nie tylko jeden z najistotniejszych, choć także budzących wiele kontrowersji terminów używanych we współczesnej humanistyce, lecz również pewna kategoria określająca rzeczywistość i czasy, w których żyjemy, a ponadto określająca samego człowieka.
Katedra Historii Filozofii i Filozofii Porównawczej w Instytucie Filozofii, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
22 listopada 2022
Link do strony wydarzenia.
Skomentuj