2‑metrowy monument miałby stanąć przy ul. Ducha, gdzie do dzisiaj można oglądać kamienicę, w której 22 lutego 1788 roku urodził się wybitny myśliciel. Nie dane było mu jednak pomieszkać w Gdańsku zbyt długo, bo 5 lat później – po zajęciu Gdańska przez Prusy na skutek I rozbioru Polski – rodzina Schopenhauerów przeniosła się do Hamburga. Historia milczy jakoby filozof miał mieć jakiś znaczący związek z Gdańskiem w swym dalszym życiu.
Jerzy Korzeniewski ze wspierającego inicjatywę stowarzyszenia „Nasz Gdańsk”, którego wypowiedź przytacza portal Trójmiasto.eska.pl, zwraca uwagę, że pomnik mógłby się przyczynić do rozpropagowania wiedzy na temat filozofa z gdańskimi korzeniami wśród samych mieszkańców, którzy w tej materii mają często spore zaległości. – Wiedza rodowitych gdańszczan, i to przykro stwierdzić, jest więcej niż płytka. Pomnik mógłby przybliżyć im postać filozofa – dodaje Korzeniewski.
W sprawie postumentu Schopenhauera do końca miesiąca ma się wypowiedzieć komisja ds. pomników, złożona z urzędników, radnych i konserwatora zabytków. Gdyby pomnik stanął w przestrzeni miejskiej nie byłby jedyną tutejszą formą upamiętnienia wybitnego myśliciela. O tym, że Artur Schopenhauer urodził się w Gdańsku przypomina niewielka ulica w Oliwie, tablica na domu przy ul. św. Ducha, a także znajdująca się w okolicach… restauracja jego imienia.
– informuje portal Trójmiasto.eska.pl.
Ciekawym zjawiskiem jest ogromna popularność filozofa w Internecie. Stało się to za sprawą licznych memów, których jest bohaterem. Bardziej jednak bohaterem negatywnym niż pozytywnym. Niemal wszystkie bowiem memy wyśmiewają raczej niż popularyzują jego filozofię, zwłaszcza pesymizm. Nawiasem mówiąc, ciekawym tematem dla antropologa lub psychologa jest pytanie, czemu pesymizm jest tak śmieszny.
O Schopenhauerze tak pisał Władysław Tatarkiewicz w swojej monumentalnej Historii Filozofii (t. 2):
Był jednym z tych filozofów, których teoria filozoficzna nie wypłynęła z usposobienia twórcy. Głosił pogardę dla życia, a był głęboko doń przywiązany; głosił pogardę dla ludzi, ale nie umiał uniezależnić się od ich sądów i poklasku. Jego teoria była teorią mędrca, a on sam nie był mędrcem, przeciwnie, nikt bodaj z wybitnych filozofów nie posiadał w takim komplecie ułomności przeciętnych ludzi. W pewnym tylko punkcie psychika jego rzutowała się w jego teorii: niezadowolenie ze świata i losów, które nie zaspokoiły jego ambicji, wytworzyło niezadowolony, pesymistyczny pogląd na świat.
Można zaryzykować przypuszczenie, że Schopenhauera nie cieszyłaby taka popularność, jaką zyskał w Internecie. Postawa „nieważne, czy dobrze, czy źle, byle po nazwisku”, charakterystyczna dla celebrytów naszych czasów, była zapewne obca dawnym filozofom. Co do Artura Schopenhauera – nie wiadomo, czy cokolwiek mogło go cieszyć 😉
Skomentuj