Czym jest dobro i zło? Krótki przewodnik po etyce
Dobro i zło to kategorie, którymi posługujemy się na co dzień, obecne nie tylko w ocenach moralnych, ale także głęboko zakorzenione w wierzeniach religijnych, a wreszcie – w literaturze i sztuce. Ale czym tak naprawdę jest dobro, a czym zło? I czy w ogóle są realne? Niektórzy twierdzą, iż moralność to przypadkowy wynik długotrwałego procesu doboru naturalnego, który „wdrukował” w nas przekonania użyteczne dla przetrwania naszego gatunku. Inni uważają, że pojęcia dobra i zła są pozbawione znaczenia, opisują bowiem wyłącznie subiektywne uczucia osób, które się nimi posługują albo powszechne, lecz przypadkowe przekonania danej kultury. A jednak wielu z nas ma głęboko zakorzenione przekonanie, że dobro i zło są jak najbardziej realne. Kto ma rację?
W ramach tego wykładu konwersatoryjnego będziemy roztrząsać te kwestie. Najpierw wprowadzimy podstawowe narzędzia pojęciowe, które pomogą nam zdefiniować konkretne stanowiska w sporze o realne i obiektywne istnienie dobra i zła. Następnie będziemy szukali argumentów na poparcie konkretnych poglądów, a także racji przemawiających przeciwko nim. W drugiej części wprowadzimy dwie naczelne dziś teorie moralne i omówimy, która z nich sprawdza się lepiej. Jak się okaże, w świetle tych koncepcji każdy z nas jest do pewnego stopnia niespójny moralnie, co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że żadna z nich nie jest w pełni zadowalająca.
Celem wykładu jest zapoznanie Uczestników z podstawowymi informacjami z zakresu teorii moralności. Wiadomości te będą bez wątpienia pomocne w trakcie kształcenia szkolnego, ale także pozwolą na bardziej świadome zaangażowanie w spory światopoglądowe.
Zadaniem wychowania jest usprawnianie ludzkich władz (rozumu, woli i uczuć) w działaniach dobrych oraz wiązanie dobrych sprawności w jedną całość, zwaną charakterem. Sprawności w działaniach dobrych to cnoty, ich przeciwieństwa to wady.
Kształtowanie charakteru, a więc nabywanie cnót, nadaje postępowaniu człowieka cechę stałości, umiaru i jednolitego kierunku wobec głównego celu życia. Podstawę charakteru moralnego stanowią cnoty kardynalne: roztropność (sprawność rozpoznawania tego, co słuszne), sprawiedliwość (cnota porządkująca czynności ludzkie z uwagi na to, co się komuś należy), męstwo (usprawnienie uczuć popędliwo-bojowych) i umiarkowanie (usprawnienie uczuć pożądliwych).
Czym są cnoty i wady? jak powstają? jaka jest ich rola w życiu człowieka? Odpowiedź na tego typu pytania uzupełnimy charakterystyką wybranych cnót i wad.
Czym jest dobro i zło? Krótki przewodnik po etyce
Dobro i zło to kategorie, którymi posługujemy się na co dzień, obecne nie tylko w ocenach moralnych, ale także głęboko zakorzenione w wierzeniach religijnych, a wreszcie – w literaturze i sztuce. Ale czym tak naprawdę jest dobro, a czym zło? I czy w ogóle są realne? Niektórzy twierdzą, iż moralność to przypadkowy wynik długotrwałego procesu doboru naturalnego, który „wdrukował” w nas przekonania użyteczne dla przetrwania naszego gatunku. Inni uważają, że pojęcia dobra i zła są pozbawione znaczenia, opisują bowiem wyłącznie subiektywne uczucia osób, które się nimi posługują albo powszechne, lecz przypadkowe przekonania danej kultury. A jednak wielu z nas ma głęboko zakorzenione przekonanie, że dobro i zło są jak najbardziej realne. Kto ma rację?
W ramach tego wykładu konwersatoryjnego będziemy roztrząsać te kwestie. Najpierw wprowadzimy podstawowe narzędzia pojęciowe, które pomogą nam zdefiniować konkretne stanowiska w sporze o realne i obiektywne istnienie dobra i zła. Następnie będziemy szukali argumentów na poparcie konkretnych poglądów, a także racji przemawiających przeciwko nim. W drugiej części wprowadzimy dwie naczelne dziś teorie moralne i omówimy, która z nich sprawdza się lepiej. Jak się okaże, w świetle tych koncepcji każdy z nas jest do pewnego stopnia niespójny moralnie, co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że żadna z nich nie jest w pełni zadowalająca.
Celem wykładu jest zapoznanie Uczestników z podstawowymi informacjami z zakresu teorii moralności. Wiadomości te będą bez wątpienia pomocne w trakcie kształcenia szkolnego, ale także pozwolą na bardziej świadome zaangażowanie w spory światopoglądowe.
Spektakl IGRZYSKA FILOZOFICZNE to adaptacja jednoaktówki autorstwa dr Marcina Trepczyńskiego opublikowanej w czasopiśmie “Filozofuj!”. Przedstawienie jest realizowane przez Marzenę Frydrych — nauczycielkę filozofii z Lubelskiej Szkoły Realnej. Uczniowie stali się tu aktorami, scenarzystami, choreografami i reżyserami. Szczególnym atutem spektaklu jest również muzyka wykonywana na żywo przez jednego z uczniów Lubelskiej Szkoły Realnej — akordeonisty Miłosza Bachonko.
Uczniowie, ze sceny, przekazują w lekkim stylu wiedzę z zakresu filozofii starożytnej. Treści filozoficzne są przedstawione przy użyciu wyjątkowo oszczędnych środków scenicznych, dzięki czemu widzowie mogą skupić uwagę na przekazie. Dotyczy on zaś pierwszych w historii sporów filozoficznych. I tak w kolejnych scenach pojawiają się najwybitniejsi przedstawiciele filozofii starożytnej — od Talesa, po Epikura. Szczególnego charakteru nadaje tu także powiązanie starożytnych myśli filozoficznych ze współczesnymi wątkami kulturowymi, a także swobodna ekspresja młodych aktorów, która nadaje treściom autentyczności i humoru.
Zapraszamy w tę wyjątkową i fascynującą podróż przez meandry filozofii starożytnej!
Umysł Maszyny: Tajemnice Sztucznej Inteligencji
„Umysł Maszyny: Tajemnice Sztucznej Inteligencji” to prelekcja, która zabierze Cię w podróż po najnowszych osiągnięciach w dziedzinie AI. Odkryj, jak działają nowoczesne systemy sztucznej inteligencji i jakie wyzwania stoją przed naukowcami. Dowiedz się o etycznych dylematach związanych z rozwojem AI oraz o potencjalnych zastosowaniach tej technologii w przyszłości. Ta prelekcja rzuci nowe światło na temat, który kształtuje naszą rzeczywistość i przyszłość.
Więcej informacji na stronie organizatora.
[Opracowanie: Lubelski Festiwal Nauki]
Prowadzenie portalu filozofuj.eu – finansowanie
Projekt dofinansowany ze środków budżetu państwa, przyznanych przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach Programu „Społeczna Odpowiedzialność Nauki II”.
Skomentuj