28 czerwca 1712 r. – w Genewie na świat przyszedł Jean-Jacques Rousseau, francuski filozof, pisarz, pedagog. W 1950 roku za radą Diderota Rousseau wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Akademię w Dijon o temacie Czy odnowienie sztuk i nauk przyczyniło się do odnowienia obyczajów?. Rozprawa Rousseau uzyskała pierwszą nagrodę. Wygłosił w niej swoje hasło „powrotu do natury”. W kolejnym konkursie Akademii filozof „zaostrzył” swoje tezy (o krytyce postępu cywilizacyjnego) w rozprawie O początku i zasadach nierówności między ludźmi. Rousseau krytykował w niej założenia Thomasa Hobbesa o pierwotnie złej naturze człowieka. W 1761 francuski myśliciel opublikował Nową Heloizę – bardzo wpływową powieść oświeceniową, zaliczaną do prozy sentymentalnej, w której podkreślał wagę uczuć człowieka ponad jego rozum. W 1762 roku filozof napisał swój traktat pedagogiczny pt. Emil, czyli o wychowaniu, po którego publikacji był potępiany (w Genewie i Paryżu nakazano palenia jego dzieł). W tym samym roku Rousseau pisał traktaty o tytule „Umowa Społeczna” – w nich wprowadził m.in. podział religii na 3 rodzaje: religię człowieka, religię obywatelską i religię księży. A suwerenność określał jako niepodzielną i prawnie niezbywalną, a zawsze służącą dobru ogółu: Porozumienie społeczne sprowadza się do następujących pojęć. Oddając swoją osobę i wszystkie swoje prawa we władanie woli ogółu w rezultacie otrzymujemy jedno ciało (społeczne), którego każdy członek staje się nierozerwalną częścią. Ponadto, Rousseau był teistą. Uważał, że religia opiera się na uczuciu wewnętrznym, a nie na zewnętrznym objawieniu. W 1766 wyjechał do Wielkiej Brytanii. Gościł go wówczas David Hume. W roku 1768 poślubił Thèrese Levasseur – miał z nią pięcioro dzieci, które oddali do przytułków.
Całe kalendarium możesz przejrzeć tutaj.
Skomentuj