„Timajos” to jeden z późniejszych dialogów Platona, dotyczący powstania i natury kosmosu. Zarysowana w utworze wizja dobrego twórcy, który urządził świat w najlepszy możliwy sposób, odegrała istotną rolę w intelektualnej tradycji starożytności i średniowiecza. Nic dziwnego: istnienie stwórcy i początek wszystkich rzeczy należą do tych zagadnień, które – nawet jeśli nie doczekały się uznawanego przez wszystkich rozwiązania – nie przestają fascynować w równej mierze filozofów, teologów, uczonych i artystów.
Platon, Timajos. Kritias albo Atlantyk, przeł. P. Siwek, Warszawa: PWN 1986, s. 34–37 (27d–30d).
Czyta prof. Witold Kopeć
Plato! A człowieka?!
“Czyż może być co bardziej hanbiacego i upokarzającego dla człowieka niż praca fizyczna — nieumysłowa?!”
Plato! Ty (jednak) żyjesz!
(“Ludzie twojego pokroju”)
“Czekam na śmierć”
“Ilu nas jest?!”
“Życie to cały koszmar i czyiś żart”
“Ludzie jak dzieci to zwierzęta”
“Rozpadam się”
“Kiedy to wszystko się skończy?!”