Bauman urodził się 19 listopada 1925 r. w Poznaniu w rodzinie żydowskiego pochodzenia. Kształcenie wyższe rozpoczął w ZSRR, dokąd uciekł z rodzicami po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. Swoje wykształcenie uzupełniał także po wojnie odbywając studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Został pierwszym redaktorem kwartalnika „Studia Socjologiczne”. Ze względu na pochodzenie został pozbawiony stanowiska kierownika Katedry Socjologii Ogólnej w marcu 1968 r., po czym zdecydował się opuścić kraj. Do roku 1971 wykładał w Tel Awiwie i Hajfie, następnie zaś związał się na stałe z brytyjskim Uniwersytetem w Leeds jako tamtejszy kierownik Katedry Socjologii do 1990, kiedy przeszedł na emeryturę.
Nazwisko Baumana nieodmiennie kojarzy się z koncepcją „płynnej nowoczesności” (którą zawarł w wydanej w Polsce w roku 2006 książce o tym samym tytule). Nowoczesność, według filozofa i socjologa, niosła na sztandarach ambicję intelektu do porządkowania rzeczywistości społecznej, co doprowadziło do powstania obozów zagłady. To właśnie filozofowie modernizmu powinni zapobiec potwornościom II Wojny Światowej. Skoro ludzkość pozwoliła na zaistnienie tak straszliwego zła, należy szukać innych niż modernistyczne dróg myślenia w ramach postmodernizmu, czyli ponowoczesności. W roku 1989 otrzymuje on Europejską Nagrodę Amalfi za swoją najsłynniejszą książkę: Nowoczesność i Zagłada. Podobnie jak francuski filozof, Emmanuel Levinas, Bauman tworzy swoją filozofię na bazie głębokiej nieufności wobec rozumu ludzkiego, który pozwolił na Holocaust. U obu znakomitych myślicieli życie i twórczość są niezwykle ściśle powiązane.
Opracowanie Izabela Sankowska
Fot.: Some rights reserved by Meet the media Guru, CC BY-SA 2.0 Generic
Gdyby ktoś chciał napisać kilka słów upamiętnienia zmarłego filozofa i jego dorobku, prosimy je kierować na adres: redakcja@filozofuj.eu.
Skomentuj