Prawowitość epoki nowożytnej stawia jedno z najbardziej frapujących pytań współczesności: pytanie o prawdziwe źródła pośredniowiecznej europejskiej kultury umysłowej i jej związki z chrześcijaństwem. Jeśli rzeczywiście – jak się powszechnie sądzi – pojęcia dzisiejszych nauk społecznych byłyby „zsekularyzowanymi” pojęciami teologicznymi, oznaczałoby to, że nowożytność dopuściła się swoistej intelektualnej czy duchowej nieprawości: odrzucając de facto chrześcijaństwo wraz z jego teologią, wykorzystywałaby w gruncie rzeczy jego substancję do własnych celów, wypaczając ją i deformując, a wręcz obracając przeciwko niemu. Tym samym okazałaby się niewdzięczną sukcesorką, gdyż przejmowałaby jakieś dziedzictwo, starannie zacierając ślady po spadkodawcach, co z kolei kazałoby wątpić w „prawowitość” epoki nowożytnej jako samodzielnej formacji intelektualnej, a przynajmniej doszukiwać się w jej dorobku niespłaconego długu kulturowego.
Tytuł: Prawowitość epoki nowożytnej
Autor: Hans Blumenberg
Tłumaczenie: Tadeusz Zatorski
Opracowanie naukowe: Mateusz Falkowski
Seria: Biblioteka Współczesnych Filozofów
Format: 123 mm x 187 mm
Stron: 763
Cena: 99 zł
Premiera: IV 2019 r.
O Autorze
Hans Blumenberg (1920–1996) – jeden z najważniejszych i najbardziej oryginalnych filozofów niemieckich drugiej połowy XX wieku. Wykładowca i profesor kilku niemieckich uczelni, z których ostatnim był Westfalski Uniwersytet Wilhelma w Münsterze (1970–1985). Twórca metaforolofii, czyli nauki badającej status metafor wymykających się bezpośredniej konceptualizacji oraz ich rolę w dyskursie filozoficznym i procesie kształtowania się historii.
Zapowiedź ukazała się w numerze 2(26)/2019 „Filozofuj!”.
Skomentuj