Seneka to najwybitniejszy filozof okresu Cesarstwa Rzymskiego. W historii zapisał się jako konsul, a także wychowawca Nerona. Zginął śmiercią samobójczą, zmuszony do odebrania sobie życia przez swego dawnego wychowanka. Od czasów starożytnych toczy się spór o to, czy życie Seneki – człowieka zamożnego, zaangażowanego w politykę – da się pogodzić z filozofią stoicką.
Poniższy fragment dzieła O Opatrzności jest próbą wyjaśnienia tego, jak w świecie, który jest na wskroś racjonalny, może istnieć zło. Seneka waha się w tym dziele między dwiema odpowiedziami: jedną, głoszącą, że nieszczęścia, jakie spadają na ludzi dobrych, dają im sposobność do wypróbowania własnej cnoty, i drugą, mówiącą, że człowieka dobrego nie może spotkać żadne nieszczęście, ponieważ zawsze zachowuje on kontrolę nad własną wolą.
Seneka, O Opatrzności, w: tenże, Dialogi, przełożył, wstępem poprzedził, komentarzem, układem treści, indeksem opatrzył L. Joachimowicz, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax 1989, s. 604–606 i 607–609.
Czyta prof. Witold Kopeć
Skomentuj