Według Arystotelesa człowiek jest z natury istotą społeczną, a najważniejszą formą relacji międzyludzkich jest przyjaźń. VIII księga Etyki nikomachejskiej stanowi, obok dialogu Platona Lizys, najważniejszy starożytny tekst na temat przyjaźni.
Poniższy fragment dotyczy różnych rodzajów przyjaźni, w tym przyjaźni doskonałej między ludźmi rozumnymi i cnotliwymi. Możemy przypuszczać, że wśród nauk, jakie Arystoteles wpoił swojemu wychowankowi Aleksandrowi Macedońskiemu, było nie tylko umiłowanie wiedzy, lecz także właśnie rozumienie przyjaźni. Aleksander w czasie swoich podbojów zawsze podróżował w otoczeniu uczonych, a swojemu nauczycielowi wysyłał w dowód wdzięczności okazy rzadkich roślin i zwierząt.
Arystoteles, Etyka nikomachejska, przełożyła, wstępem i komentarzem opatrzyła D. Gromska, w: tenże, Dzieła wszystkie, t. 5, Warszawa: PWN 1996, s. 236–237, 239–241 (1155a i 1156a–1156b).
Czyta prof. Witold Kopeć
Skomentuj